De uitdaging van de regeneratieve geneeskunde is om weefsels opnieuw te laten groeien, zoals dat bij de staart van een salamander kan nadat die is afgebroken. Mensen zijn de meest complexe systemen die bestaan. We zijn opgebouwd uit tal van weefsels, ieder met hun eigen functie, gespecialiseerde cellen en architectuur. Het is nauwelijks voor te stellen dat dit allemaal voortkomt uit één enkele bevruchte eicel. Ergens onderweg van eicel tot mens worden stamcellen omgebouwd tot botcellen, hersencellen, spiercellen, en maken ze een structuur die past bij hun functie. De instructies daarvoor krijgen de cellen uit hun omgeving: chemische signalen, elektrische velden en mechanische stimuli. Het begrijpen van dit proces is de grootste wetenschappelijke uitdaging die er is. Ons lichaam is in een voortdurende staat van onderhoud. Afstervende cellen worden vervangen en kleine beschadigingen worden gerepareerd.
Implantaten kunnen zich echter niet vernieuwen en zijn onderhevig aan slijtage; hun duurzaamheid is beperkt. Levend weefsel is superieur aan technische materialen, maar donorweefsel is schaars en heeft het risico van afstoting. De uitdaging is om weefsels opnieuw te laten groeien, zoals dat bij de staart van een salamander kan nadat die is afgebroken. Defecten worden tijdelijk gerepareerd met oplosbare biomaterialen, die de ideale omgeving scheppen voor lichaamseigen cellen die de nieuwe structuur opbouwen. De ontwikkelingsbiologie helpt ons uit te zoeken welke prikkels ze daarbij nodig hebben. Zo ontwerpen chirurgen, biologen en ingenieurs gezamenlijk de intelligente implantaten van de toekomst.
Meer weten?
Wil je meer informatie over de inhoud van het dossier of in contact worden gebracht met de kennisaanbieder? Neem dan contact met ons op.